ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา

ผู้เสียภาษีเงินได้ในประเทศไทยแบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ: ผู้พำนักอาศัยและผู้ที่ไม่ใช่ผู้พำนักอาศัย. คำว่าผู้พำนักอาศัย หมายถึง บุคคลใดก็ตามที่พำนักอยู่ในประเทศไทยเป็นเวลาหนึ่งหรือหลายช่วงเวลารวมกันแล้วมากกว่า 180 วันในปีงบประมาณ.

ผู้พำนักอาศัยจะต้องชำระภาษีสำหรับรายได้ทั้งหมดที่ได้รับในประเทศไทยรวมถึงรายได้จากแหล่งต่างประเทศ แต่นำเข้ามาในประเทศไทย.

อย่างไรก็ตาม, ผู้พำนักอาศัยนอกประเทศจะต้องเสียภาษีเฉพาะรายได้ที่ได้รับในประเทศไทย, ไม่ว่าจะเป็นรายได้จากการจ้างงานในประเทศไทย, รายได้จากที่ดินจากอสังหาริมทรัพย์ที่ตั้งอยู่ในประเทศไทย หรือรายได้จากหลักทรัพย์ที่ได้รับในประเทศไทย. เหตุผลในการถือหุ้นหรือหุ้นในบริษัทไทย.

ผู้พำนักอาศัยและผู้ที่ไม่ใช่ผู้พำนักอาศัยจะต้องเสียภาษีจากเงินได้พึงประเมินจากการจ้างงานหรือกิจกรรมใดๆ ที่ดำเนินการในประเทศไทย. มาตรา 40 แห่งประมวลกฎหมายภาษีอากรไทยบัญญัติให้มีรายได้ที่ต้องเสียภาษีแปดประเภท:

1. เงินเดือนและค่าจ้าง (รวมถึงรายได้จากตัวเลือกหุ้น, ค่าที่พัก และสวัสดิการสังคมอื่นๆ).
2. รายได้จากการจ้างงาน, สำนักงานจัดหางาน หรือการให้บริการ.
3. รายได้จากค่าความนิยม, ลิขสิทธิ์, แฟรนไชส์, สิทธิบัตร, สิทธิอื่นๆ, ค่าเช่า, ฯลฯ.
4. รายได้ดอกเบี้ย, เงินปันผล, โบนัสสำหรับนักลงทุน, กำไรจากการควบรวมกิจการ, การได้มาหรือยุบบริษัทหรือสมาคม, กำไรจากการจำหน่ายหุ้น, สกุลเงินดิจิทัล, ฯลฯ.
5. รายได้จากการให้เช่าอสังหาริมทรัพย์, การผิดสัญญาเช่าซื้อ และการขายผ่อนชำระ.
6. รายได้จากวิชาชีพเสรีนิยมในสาขานิติศาสตร์, แพทยศาสตร์, วิศวกรรมศาสตร์, สถาปัตยกรรม, การบัญชี และวิจิตรศิลป์.
7. รายได้จากสัญญาจ้างโดยผู้รับจ้างจัดหาวัสดุที่จำเป็นอื่นนอกเหนือจากเครื่องมือ.
8. รายได้จากธุรกิจ, พาณิชยกรรม, อุตสาหกรรม และรายได้อื่นนอกเหนือจากที่ระบุในค่าจ้างและเงินเดือนที่มีรายได้ตามสัญญาจ้าง.